Minimalisme of mini-mama-lisme?

Ik ga graag en vaak op andere blogs lezen en ik kom tegenwoordig heel veel tegen over minimalisme. Dat vind ik altijd fantastisch, hoe mensen hun rommel kunnen wegdoen. Als hamsteraar kan ik daar alleen maar met open mond en jaloezie naar kijken. Ik heb nog een lange lange lange weg te gaan.

Mijn lange weg naar minimalisme

Ik kan zo jaloers zijn op pinterestwaardige woonkamers van andere gezinnen. Met slechts hier en daar prachtig vormgegeven speelgoed dat helemaal in het interieur past. Bij ons is het zo'n rommeltje. En ik vind het echt niet makkelijk om er iets aan te doen.

Zo vind ik het bijvoorbeeld zelf enorm moeilijk om speelgoed weg te doen. Samen met onze kindjes gooien we hier elke schoolvakantie de speelgoedkast open om te bekijken wat er weg mag. Daar zitten spelletjes tussen die onze kindjes amper aanraken, maar die ik zelf wel heel erg tof of mooi vind. Dan moet ik echt heel erg hard mijn best doen om die mooie dierenmemory toch in de rommelmarktendoos te steken.

Van kwaad naar erger

Of boeken, nog zoiets. Ik heb het er moeilijk mee om een boekenwinkel buiten te stappen zonder iets gekocht te hebben. En nu ik kindjes heb, komt er nog eens een heel arsenaal aan prachtige kinderboeken ons huis binnen ook! We gaan vaak naar de bib om de koopneigingen te onderdrukken, maar toch vinden er nog steeds boeken hun weg naar ons boekenwurmenhuis (cadeau gekregen, tweedehands op een rommelmarkt, toch niet kunnen weerstaan aan de drang in de boekenwinkel). Als we dan de boekenkast samen bekijken en er mogen boeken van de oudste weg, dan leg ik ze stiekem nog op zolder want binnenkort zijn ze leuk voor de jongste! En zo blijven we natuurlijk bezig, he.

Deze week heb ik me er toch eindelijk eens aan gezet om de kleine kinderkleertjes van onze ukjes weg te doen. Ze waren al eens naar de jongste spruit in de familie verhuisd, maar nu dus weer bij ons beland. De meeste kleren gaan nu zonder probleem naar een kledinginzamelpunt voor kwetsbare gezinnen, maar er zijn er toch nog een paar waarvan ik geen afscheid kan nemen. Die allerkleinste, allerschattigste. Straffer nog, ik voel zelfs een lichte nood om ze bij te houden. Voor de... kleinkinderen later! Oh help, oh help.

Minimalisme voor beginners

Maar het wordt toch tijd dat het kleine minimalistje dat stiekem ergens in mijn linker kleinste teen woont, wakkergemaakt wordt. Ik heb ondertussen geleerd dat minimaliseren eigenlijk veel ruimer gaat dan je ontdoen van overbodig spul. En dat spreekt me wel aan. Sindsdien zoek ik wat vaker rust. Ik merk dat vooral omdat de radio niet meer meteen aangaat thuis. Vroeger was dat het eerste wat ik deed als ik wakker werd. De radio op, geroezemoes, achtergrond, vulling. Nu vind ik het plots iets vervelends en heb ik het liever stil in mijn hoofd. Misschien is dat ook een beetje omdat wij het uit-knopje op onze zangerige praatgrage kleuter niet vinden (wij leven hier soms in een musical).

Ik voel het. Volgens mij ben ik langzaamaan mentaal klaar om toch eens aan dat echte minimaliseren te beginnen, op mijn manier dan. Medehamsteraars bij ons thuis, u weze gewaarschuwd. Ik ben op pad. Naar lichtheid. En uw rommel ligt – onder, naast en tussen de mijne – op mijn weg. Mini-mama-lisme.

Vertel, wat kan jij zonder probleem wegzwieren en waaraan klamp je je vast?